در حسرتِ آرزوها

آقای سین شروع کرد به تعریف کردن داستان مادربزرگش که درحوالی شهر شیکاگو زندگی می‌کرد و آرزویش این بود که لباس ابریشمی‌اش را بپوشد، کلاهِ مخملیِ بزرگش را روی سرش بگذارد و قطار شیکاگو را بگیرد و به مانند یک بانوی تمام عیار، در شهر قدم بزند و مغازه ها را برانداز کند. دستِ قضا با یک کشاورز ازدواج می‌کند و به گندمزاری دورتر میرود و در خانه ای بزرگ و زیبا زندگی اش را شروع می‌کند. سرگرمِ شوهر مهربان و بچه هایش می‌شود و آرزوهای جوانی اش را فراموش میکند. یک روزِ دل انگیزِ بهاری در حالیکه بچه هایش را روانه مدرسه کرده و کف آشپزخانه و پذیرایی را با دست‌هایش تمیز می‌کند، بهترین لباس ابریشمی‌اش را می‌پوشد، کلاهِ بزرگش را بر سر می‌گذارد، تفنگ شکاری همسرش را در دهانش می‌گذارد و ماشه را می‌کشد. بعد آقای سین ادامه می‌دهد که فقط یک زن آگاه می‌تواند بفهمد که او چرا کفِ خانه اش را با دست تمیز کرده است.

Tweet